kolebać — ndk IX, kolebaćbię, kolebaćbiesz, kolebaćeb, kolebaćał, kolebaćany reg. a. poet. «chwiać, huśtać, bujać; kołysać» Kolebać dziecko na rękach. Wiatr kolebał gałęziami drzew. kolebać się «chwiać się, kołysać się; ulegać kolebaniu, kołysaniu» Gęsi… … Słownik języka polskiego
kolebanie — ↨ kolebanie się n I rzecz. od kolebać (się) … Słownik języka polskiego
huśtać — ndk I, huśtaćam, huśtaćasz, huśtaćają, huśtaćaj, huśtaćał, huśtaćany «poruszać coś albo kogoś jednostajnym, miarowym ruchem tam i z powrotem; bujać, kołysać, kolebać» Huśtać dziecko na ręku. Fale huśtały łódką. huśtać się 1. strona zwrotna czas.… … Słownik języka polskiego